De vakantie zit er alweer 3 weken op, en we zitten hier weer helemaal in de arbeidmodus. Met zo af en toe een leuke vrije dag, zoals gisteren met mijn meiden naar Amsterdam. Heerlijk genoten we daar van vooral de terrasjes, want moeders is de slankste en ook de jongste niet meer, dus moest er regelmatig uitgerust worden. De voetjes en knietjes hebben wat te verduren hoor, met een lichaam wat een bmi heeft, wat helemaal uit zijn verband is gerukt. Lengte en gewicht corresponderen totaal niet meer met elkaar. Maar de conditie gaat wel stapsgewijs vooruit, want roken doen we nog steeds niet!
Aanstaande maand ga ik ook de maand van de gezondheid noemen. Ik neem me voor om na te gaan denken over het eten wat ik in mijn bakkus stop, want daar ben ik denk een beetje in los geslagen. Dat mocht ff van mezelf, want stoppen met roken en dan ook nog eens gaan lijnen is een hele slechte combinatie. Ook gebeurd er achter de schermen weer genoeg in mijn leven, waar ik ook mee moet dealen. Zonder in details te treden noem ik mijn grootste zorgen en dillema’s zoals Joris, die volgende week begint met zijn nieuwe school. Hoe zal dat gaan, en kan Joris zich daar een weg in vinden? Heel hard duimen maar, en positief blijven denken.
Dan heb ik ook nog een moeder waar ik al bijna 3 jaar geen contact meer mee heb/had, en die morgen de gezegende leeftijd van 80 jaar gaat bereiken. Zij heeft mij een paar weken geleden voor een dillema gezet, en nu ben ik aan het uitvechten wat ik hiermee moet. Ik heb het dillema op een rustige manier weer terug gekaats, maar bij wie ligt nu het balletje? Maar komt tijd, komt raad toch?!
En dan komen we weer bij het punt gezondheid. Mijn god, ik sta op instorten volgens de statistieken van het ziekenhuis. Kwaaltjes die ik eigenlijk niet wil voelen, komen vooral boven water als ik in beweging kom. En organen die ermee op gehouden zijn, omdat ik al jaren met hoge bloeddruk vrolijk rond heb geleefd. Dat roken en overgewicht een hele slechte combinatie is, was me wel duidelijk. Maar wat doe je als je wilt genieten van het leven, en je dingen doet die het daglicht in het gezonde circuit niet kunnen verdragen? Je steekt gewoon je lekkere bekkie in een hoop zand, sluit je ogen, en hoopt dat “het” er niet is. Nou….”het” is er niet meer, hij doet niks meer, en is rijp om “het” als luxe happie te bakken en te eten. Maar ik ben geen kanibaal, en eet liever geen niertjes. Want dat is de uitslag die ik gister in het ziekenhuis heb gekregen.
Ik schreef al eerder dat ik door een dermatoloog was doorgestuurd omdat er uit bloedtesten die hij had laten uitvoeren naar voren kwam, dat ik huidtechnisch niks mankeer, maar dat mijn nieren niet werken zoals ze zouden moeten doen. Ze zagen een “lichte” afwijking. Dus ik naar de internist, werd door haar doorgestuurd om bloed te prikken en afgelopen dinsdag moest ik met volle blaas mijn eigen melden bij de echo dokter. De echoscopist vroeg tijdens het onderzoek of ik er bekend mee was dat mijn linkernier heel klein was. Niet dus, ik had dat nog nooit gehoord, dus dit was nieuw voor mij. Ik maakte me ook met dit gegeven niet echt druk, want er was immers een “kleine” afwijking geconstateerd. Heb je dat trouwens wel eens meegemaakt, dat ding van die echo op je buik terwijl je blaas op springen staat? Ik kan je vertellen dat het maar net aan goed ging om de tafel niet onder te urineren. Ik kneep me rot om mijn blaas tijdens het onderzoek vol te houden. Maar het is mij gelukt, en was ik de gelukkigste vrouw op de wereld toen ik eenmaal het kleinste kamertje mocht betreden. De vrouw die stond te wachten op haar beurt zal wel gedacht hebben. Ik zat bekant te kreunen, zo lekker kan plassen dan zijn!
Maar oke, gister kreeg ik dan de uitslag. De “lichte” afwijking blijkt toch een behoorlijke te zijn. Mijn linkernier heeft het opgegeven, en mijn rechternier moet zijn eigen nu de kolere werken om mijn lichaam aan de gang te houden, met behulp van extra medicijnen. Ik schrijf het hier luchtig van mij af, maar neem van mij aan dat ik me echt kapot ben geschrokken van de mededeling van mijn arts. Dit is mijn manier om deze “klap” een plek te geven. Ik weet dat met 1 nier heel goed te leven is, Niels van mij leeft vanaf zijn 1e levensjaar al met 1 nier, en hij is zo gezond als een Vos. Ik ben dus van de ene op de andere dag lotgenoot met met mijn oudste kind. Alleen hij weet niet beter, en zijn rechternier heeft de complete werking van zijn linkernier overgenomen. Bij mij is het nog de vraag wat mijn rechternier nog doet, maar daar gaan we in de toekomst wel achterkomen.
Zo zie je maar, gezondheid is zo belangrijk! Het word dus hoog tijd om drastische maatregelen te nemen, want ook ik zou best wel net zo oud als mijn 80 jarige moeder willen worden. Wat voor maatregelen dat gaan worden laat ik jullie wel weten. Maar dat ik tegelijkertijd door wil blijven gaan met genieten dat staat nog het hoogste op mijn lijstje!
[GARD]