Dovecot ssl certificaat niet vertrouwd

smtpd_tls_CAfile     = /etc/ssl/cacert.pem
smtpd_tls_key_file   = /etc/ssl/server.key
smtpd_tls_cert_file  = /etc/ssl/server.pem

ssl_cert = </etc/ssl/server.pem
ssl_key = </etc/ssl/server.key

cat /etc/ssl/server.pem /etc/ssl/cacert.pem > /etc/ssl/chain.pem

ssl_cert = </etc/ssl/chain.pem
ssl_key = </etc/ssl/server.key

Om te testen kun je openssl gebruiken:

openssl s_client -connect server:993

Gaypride 2015 de botenparade

Gaypride 2015

Wat was het weer een feest vanmiddag bij de boten parade. Voor degenen die het gemist hebben een kleine samenvatting van wat wij langs de grachten hebben gezien, klik op read more voor de video…

2014 Ontdekken, verwerken, doorgaan en genieten!

Lisse, 29 December 2014

Het einde van 2014 is weer in het zicht, tijd om even stil te staan bij de leuke en minder leuke dingen die dit jaar mij brachten. Het was o.a. een jaar van verwerken voor mij. Verwerken dat autisme wel heel erfelijk is. Niet alleen van de kant van de vader van mijn kids maar ik heb het ook door gegeven. Een zwaar jaar, waar ook mooie dingen zijn gebeurd.

Niels die in 3,5 jaar zijn bachelor haalde en nu voor zijn master hard aan het studeren is. Hij heeft een lieve vriendin, en is gelukkig in het mooie Amsterdam. Esther is geboren om in de zorg te werken en doet het heel goed op school en ook op haar stageplekken is zij een natuurtalent. Zij volgt haar gevoel en dat zal haar ver brengen. Duidelijk een kind van haar moeder . Dit jaar is helemaal duidelijk geworden hoeveel wij op elkaar lijken, we hadden gekloond kunnen zijn. Zowel uiterlijk maar zeker innerlijk! Joris heeft de kans gekregen om een tussenjaar te doen in een klas met speciale jongeren. Zijn start daar was moeilijk, hij weet wel dat hij pdd-nos heeft maar ook hij moest verwerken wat dat eigenlijk betekend. Ik kan me dat zo goed voorstellen, het is niet niks om in de klas als 18 jarige geconfronteerd te worden met jongeren die uit hetzelfde hout zijn gesneden. Nu heeft hij gelukkig geaccepteerd dat hij net als die andere jongeren in zijn klas zijn beperkingen heeft maar nog belangrijker ook zijn mogelijkheden en bijzondere pluspunten. We hebben goede hoop dat de opleiding die hij volgend schooljaar wil gaan doen hem uiteindelijk brengt waar hij gelukkig van word. En dan hebben we Maaike nog. Zij doet extra haar best op school want als zij in 2016 haar examen haalt komt ze bij ons in Amsterdam wonen. Ze is een heerlijke puber met de bekende nukken en streken. Is gek van voetbal en groot fan van Ajax dus dat we bijna naast de Arena gaan wonen is wel kicken voor haar. Mijn kids hebben het heel goed gedaan in 2014 en dat maakt mij ook gelukkig.

Even terug naar de zomer. Een behoorlijke operatie kwam op mijn pad waarvan ik goed hersteld ben. 23 December was ik weer de pineut en belandde ik met een acuut ontstoken blindedarm op de operatietafel. Iedere dag voel ik me weer een stukkie beter, maar voor iemand die geen geduld heeft gaat het mij veel te langzaam en zou ik graag meer willen doen dan mijn lichaam mij nu toelaat. Maar komt goed, ben i.i.g. blij dat die eruit is, kan ik daar geen last meer van krijgen.

Ook onderzoeken naar wie en wat ik ben hebben dit jaar mijn pad gekruist en aan de hand van de uitslagen vielen voor mij alle puzzelstukjes in elkaar. Verwerking en opluchting volgde. Het is mij duidelijk geworden waarom de relatie met mijn moeder en diverse familieleden al vanaf mijn vroege jeugd tot op heden moeizaam of helemaal niet meer gaat. Waarom ik altijd wel “anders” was dan mijn broers en zus. Waarom zij mij niet begrepen terwijl de dingen die gebeurden zo logisch voor mij waren. Waarom ik de dingen deed en daarna pas ging nadenken. Waarom ik mijn eigen weg wilde volgen en niet als een schaap achter de kudde aanliep en lak had aan wat “men” er van dacht. Maar ook waarom ik zowel als kind, als volwassene, al die jaren zo onzeker ben geweest. Ik verbloemde die onzekerheid met een grote mond en “ik durf alles houding” En zo kan ik nog veel meer opnoemen. Veel dingen heb ik mezelf door soms harde maar ook mooie levenservaringen aan- en afgeleerd. Ik voldoe aan alle symptonen van een ADHD’er en heb deze diagnose gekregen. Ik heb best wel getwijfeld of ik dit aan de grote klok zou hangen. Maar als ik hier schrijf over het autisme van mijn ex en van mijn kids, dan vind ik dat ikzelf ook met de billen bloot moet. Het is immers niet iets om je voor te schamen. En daarbij, ik ben en blijf dezelfde Mirjam. En zoals ik nu over mezelf denk, ben ik best te pruimen en mensen die daar anders over denken…prima!
En dan was 2014 ook het jaar van beslissingen en aankomende veranderingen. De beslissing van Rich en mij om te gaan verkassen naar de stad waar Rich is opgegroeid en waar we samen oud willen worden…Amsterdam!!!

2015 gaat voor ons een jaar van verhuizen worden.

Een jaar waar we geen voorspelling van kunnen doen maar waarin we hopen dat de kids de dingen kunnen en mogen doen waar zij gelukkig van worden. Dat gezondheid bij hen maar ook bij ons de boventoon voert ( ben ook wel klaar met dat geprik en snijden in mijn goddelijke lichaam!) De liefde heeft ook in 2014 overheerst en ik ben ervan overtuigd dat dat in 2015 zeker niet minder zal zijn. En humor staat in 2015 hoog op mijn lijstje. Ik hoop in 2015 nog meer te kunnen lachen en genieten van de mooie dingen die op op mijn pad gaan komen. Voornemens…? Het enige wat ik mij voorneem is om me niks voor te nemen. En iedereen, die het tot het einde van mijn overzicht heeft weten te brengen, wens ik een heel mooi, gezond, humor- en liefdevol 2015 toe! Accepteer dat iedereen uniek is en recht heeft om zichzelf te zijn. Als je je daar niet druk over maakt heb je ook meer tijd om te genieten van de mooie dingen die het leven in 2015 jou biedt.

Liefs
Mirjam Meintjens

Moeders is boos op de regering!

Lisse 10 April 2014,

Vanaf de lagere school heeft mijn zoon Joris van 17 het reguliere onderwijs gevolgd. De basisschool en de middelbare school waren redelijk te doen voor hem. Op de basisschool heb ik wel meerdere keren vergeefs aangegeven dat Joris wel eens een vorm van autisme zou kunnen hebben. Dit werd keer op keer ontkend, dus niet goed onderkent door de diverse leerkrachten. Aangezien ik ook niet wilde dat Joris anders was dan zijn leeftijdsgenootjes hield ik me vast aan de ontkenning van de leerkrachten.

Op de middelbare school werd het in het 2e jaar wel gesignaleerd door zijn mentor en verdwenen wij in de molen van onderzoeken en ja hoor, Joris kreeg het stempel PDD-NOS. De middelbare school doorliep Joris redelijk, mede doordat hij in een kleine klas zat met 11 leerlingen.

Vorig jaar ben ik samen met Joris op zoek gegaan naar een vervolgopleiding en we vonden die op het ROC Lammerschans. Na veel geregel en zonder enige medewerking van zijn middelbare school de KTS uit Voorhout, kreeg ik het voor elkaar dat Joris ambulante begeleiding zou krijgen op het ROC! Want ik zag de bui al hangen, dat hij het zonder hulp zeker niet zou redden daar. Hij moest daar veel zelfstandiger leren werken, en het tempo daar ging veel sneller dan op de KTS.

Helaas…. ook met hulp is het Joris niet gelukt om verder te komen met een vakopleiding in het reguliere onderwijs. 🙁 Door PDD-NOS is zijn informatie verwerking zeer traag. Er is niets mis met zijn intelligentie, zeker met vakken die hem interesseren. Daar scoort hij gelijk of zelfs hoger dan een gemiddelde leerling.

Tja, en dan zit je ineens met je handen in het haar…. Wat nu??? Ik vind dat een kind met het stempel autisme net zo’n kans zou moeten krijgen als een kind zonder dit stempel. Vanaf begin december 2013 weet ik al dat hij niet meer mee kan komen in het reguliere onderwijs. Al die tijd zit ik al in een dip, ben verdrietig, en ben ik aan het proberen te verwerken en accepteren dat ik meerdere kinderen heb die belast zijn met autisme. Ik zit in een rouwproces en probeer heel hard om eruit te komen. Ik moest ook door blijven vechten voor mijn kind en heb de afgelopen maanden zeker niet stil gezeten.

Ik heb contact gezocht met stichting MEE omdat in de thuissituatie ook ambulante hulp nodig is voor Joris. Hij woont bij zijn vader die ook belast is met autisme. Joris vind het prettiger daar dan bij mij, omdat het daar rustiger is, en zijn vader hem beter begrijpt. Zijn vader begrijpt ook waarom Joris zich het allerliefste terugtrekt op zijn kamer om daar te gamen. Maar hier schiet Joris niet echt mee op. Hij zou op deze manier uiteindelijk vereenzamen. Hij heeft hulp van buitenaf nodig om in de toekomst beter te kunnen functioneren in de maatschappij.

Vorige week heb ik eindelijk een mail van jeugdzorg gehad dat ze binnen 2 weken zijn dossier zouden gaan bespreken… Ik ben heel benieuwd hoe lang het duurt voor ik hier weer wat van ga horen.

Doordat ik niet echt gecharmeerd ben van die lange wachttijden ben ik wat zijn school en opleiding aangaat zelf ook gaan zoeken naar een goed alternatief voor hem. En ik heb het gevonden! 2 weken geleden heb ik contact gezocht met Heliomare die samenwerken met het REA college voor speciaal onderwijs. Daar bieden ze een talenten expeditie aan voor mensen zoals Joris.
8 weken gaan ze dan aan de slag met Joris, en gaan ze onderzoeken aan de hand van testen, toetsen, en nog veel meer wat Joris leuk vind en waar zijn interesses liggen.

Ik heb na het eerste contact met Heliomare en het REA college Joris gebeld en uitgelegd wat de talenten expeditie ongeveer is. Na mijn vraag of het hem wat leek kreeg ik zijn standaard antwoord: ik weet niet of ik het wel leuk vind. En als Joris iets niet leuk vind dan gaat hij er ook geen moeite voor doen. Ik vertelde hem dat ik toch een afspraak wilde maken daar, om kennis te maken en dat ze hem dan rustig uit zouden leggen wat de bedoeling is van de talenten expeditie. Hij vond het goed dat ik dan toch een afspraak zou gaan maken.

Dus ik vorige week met Joris en zijn vader naar het REA college in Wijk aan Zee afgereisd. Daar aangekomen werden wij ontvangen door 2 dames. Ze gingen het gesprek met Joris aan, en kwamen er direct achter dat Joris idd een trage informatie verwerking had. Eigenlijk wel apart dat het reguliere lagere onderwijs dit nooit gesignaleerd heeft. Dat zijn de mensen die deze speciale kinderen in de toekomst op moeten gaan vangen??? Het gesprek ging dus echt verder op het tempo van Joris. Fantastisch hoe Joris daar op reageerde, hij vond het gesprek dan ook heel prettig gaan. Na het gesprek met Joris werd hem gezegd dat hij even kon relaxen en dat ze even het gesprek met mij aangingen over de dingen die geregeld moesten worden om Joris mee te kunnen laten doen met de expeditie. Aan zijn vader werd gevraagd of hij het ermee eens was dat het contact via mij zou gaan. Hij vond dit uiteraard prima, omdat hij hier niet vaardig in is.

Terug in de auto merkte ik dat Joris het leuk vond daar. Thuis gekomen ben ik gelijk van alles gaan regelen. 2 dagen later had ik alle papieren en handtekeningen die ik nodig had om een plaatsing in gang te kunnen zetten. Zondagavond hebben wij alle papieren doorgestuurd naar het REA college. De volgende dinsdagochtend om 10 uur had ik een mail binnen dat Joris mee mag doen aan de expeditie! Mijn god, wat een opluchting. Er gaat nu echt een keer wat gebeuren. Ik ben zo ontzettend blij! Eindelijk gebeurd er wat en krijg ik het gevoel dat Joris op zijn plek gaat komen.

Maar dan schiet het ook door mijn gedachten. De regering wil zulke kinderen juist in het reguliere onderwijs gaan plaatsen. Met wat aanpassingen denken zij dat het beter zou zijn voor deze kinderen. Joris heeft het heel lang vol gehouden in het reguliere onderwijs, maar ik denk dat hij juist door het volgen van het reguliere onderwijs een achterstand heeft opgelopen t.o.v. de kinderen die van jongs af aan op speciaal onderwijs hebben gezeten.

Joris is niet erg spraakzaam, en dat is de laatste jaren alleen maar achteruit gegaan. Zijn sociale activiteiten zijn zeer laag, hij is totaal niet sociaalvaardig. Weet niet hoe hij met mensen om moet gaan, vind het eng, is bang om vragen te stellen en zo kan ik nog wel een hele rits noemen. Natuurlijk heb ik geprobeerd om hem het één en ander bij te brengen, maar ik merk hierin ook een achterstand. Had de lagere school het al wel onderkent, dan had ik al veel eerder deskundige hulp kunnen krijgen. Geweldig idee van de regering om deze speciale kinderen in het reguliere onderwijs te willen plaatsen. NOT!!

Nadat ik meerdere keren op de KTS had aangegeven dat ze gelijk hadden en dat Joris idd PPD-NOS heeft, hebben ze hier helemaal niks mee gedaan. Bij de overdracht naar het ROC vonden ze het niet nodig om te melden dat Joris PDD-NOS had. Vandaar mijn zorg toen hij op deze school kwam. Ik heb zelf moeten vechten om een ambulant medewerker voor hem te krijgen. Gelukkig hebben mijn andere kinderen die behept zijn met autisme het geluk dat ze wel in het reguliere onderwijs kunnen meekomen. De regering hoeft en mag er wat mij en met mij vele ouders betreft zich er niet mee bemoeien of kinderen wel of geen regulier onderwijs kunnen volgen. Natuurlijk laat je kinderen die het aankunnen meegaan met het regulier onderwijs, maar degenen die dit niet aankunnen moeten een keuze blijven houden!

Al jaren loop ik ertegen aan dat ik wat autisme aangaat het wiel iedere keer moet uitvinden. Overal moet ik zelf achteraan, en vraag je eindelijk hulp omdat je het zelf niet meer trekt, dan duurt het nog een aantal maanden voor de hulp daar is, als het überhaupt al komt, ook daar moet immers weer op bezuinigd worden. Het maak mij boos en verdrietig hoe de regering zich met de jeugdzorg bemoeid, en hoe ze denken dat je met speciale kinderen om moet gaan wat betreft onderwijs. Het word tijd dat de overheid eens naar deskundigen luistert en vooral met ouders gaat praten over deze speciale kinderen en wat deze kinderen nodig hebben om in de toekomst ook in deze chaotische maatschappij mee te kunnen komen. Het gaat bij de regering alleen maar om geld. Wanneer zal het eens gaan draaien om gevoelens bij de mensen die door de kortzichtigheid van de regering zwaar getroffen worden. Hierbij denk ik vooral aan deze speciale kinderen, de ouderen, de chronisch zieken en iedereen die extra zorg nodig heeft???

Ja moeders is dus boos op de betweters uit Den Haag en verre omgeving!

Gebakken niertjes…

De vakantie zit er alweer 3 weken op, en we zitten hier weer helemaal in de arbeidmodus. Met zo af en toe een leuke vrije dag, zoals gisteren met mijn meiden naar Amsterdam. Heerlijk genoten we daar van vooral de terrasjes, want moeders is de slankste en ook de jongste niet meer, dus moest er regelmatig uitgerust worden. De voetjes en knietjes hebben wat te verduren hoor, met een lichaam wat een bmi heeft, wat helemaal uit zijn verband is gerukt. Lengte en gewicht corresponderen totaal niet meer met elkaar. Maar de conditie gaat wel stapsgewijs vooruit, want roken doen we nog steeds niet!

Aanstaande maand ga ik ook de maand van de gezondheid noemen. Ik neem me voor om na te gaan denken over het eten wat ik in mijn bakkus stop, want daar ben ik denk een beetje in los geslagen. Dat mocht ff van mezelf, want stoppen met roken en dan ook nog eens gaan lijnen is een hele slechte combinatie. Ook gebeurd er achter de schermen weer genoeg in mijn leven, waar ik ook mee moet dealen. Zonder in details te treden noem ik mijn grootste zorgen en dillema’s zoals Joris, die volgende week begint met zijn nieuwe school. Hoe zal dat gaan, en kan Joris zich daar een weg in vinden? Heel hard duimen maar, en positief blijven denken.

Dan heb ik ook nog een moeder waar ik al bijna 3 jaar geen contact meer mee heb/had, en die morgen de gezegende leeftijd van 80 jaar gaat bereiken. Zij heeft mij een paar weken geleden voor een dillema gezet, en nu ben ik aan het uitvechten wat ik hiermee moet. Ik heb het dillema op een rustige manier weer terug gekaats, maar bij wie ligt nu het balletje? Maar komt tijd, komt raad toch?!

En dan komen we weer bij het punt gezondheid. Mijn god, ik sta op instorten volgens de statistieken van het ziekenhuis. Kwaaltjes die ik eigenlijk niet wil voelen, komen vooral boven water als ik in beweging kom. En organen die ermee op gehouden zijn, omdat ik al jaren met hoge bloeddruk vrolijk rond heb geleefd. Dat roken en overgewicht een hele slechte combinatie is, was me wel duidelijk. Maar wat doe je als je wilt genieten van het leven, en je dingen doet die het daglicht in het gezonde circuit niet kunnen verdragen? Je steekt gewoon je lekkere bekkie in een hoop zand, sluit je ogen, en hoopt dat “het” er niet is. Nou….”het” is er niet meer, hij doet niks meer, en is rijp om “het” als luxe happie te bakken en te eten. Maar ik ben geen kanibaal, en eet liever geen niertjes. Want dat is de uitslag die ik gister in het ziekenhuis heb gekregen.

Ik schreef al eerder dat ik door een dermatoloog was doorgestuurd omdat er uit bloedtesten die hij had laten uitvoeren naar voren kwam, dat ik huidtechnisch niks mankeer, maar dat mijn nieren niet werken zoals ze zouden moeten doen. Ze zagen een “lichte” afwijking. Dus ik naar de internist, werd door haar doorgestuurd om bloed te prikken en afgelopen dinsdag moest ik met volle blaas mijn eigen melden bij de echo dokter. De echoscopist vroeg tijdens het onderzoek of ik er bekend mee was dat mijn linkernier heel klein was. Niet dus, ik had dat nog nooit gehoord, dus dit was nieuw voor mij. Ik maakte me ook met dit gegeven niet echt druk, want er was immers een “kleine” afwijking geconstateerd. Heb je dat trouwens wel eens meegemaakt, dat ding van die echo op je buik terwijl je blaas op springen staat? Ik kan je vertellen dat het maar net aan goed ging om de tafel niet onder te urineren. Ik kneep me rot om mijn blaas tijdens het onderzoek vol te houden. Maar het is mij gelukt, en was ik de gelukkigste vrouw op de wereld toen ik eenmaal het kleinste kamertje mocht betreden. De vrouw die stond te wachten op haar beurt zal wel gedacht hebben. Ik zat bekant te kreunen, zo lekker kan plassen dan zijn!

Maar oke, gister kreeg ik dan de uitslag. De “lichte” afwijking blijkt toch een behoorlijke te zijn. Mijn linkernier heeft het opgegeven, en mijn rechternier moet zijn eigen nu de kolere werken om mijn lichaam aan de gang te houden, met behulp van extra medicijnen. Ik schrijf het hier luchtig van mij af, maar neem van mij aan dat ik me echt kapot ben geschrokken van de mededeling van mijn arts. Dit is mijn manier om deze “klap” een plek te geven. Ik weet dat met 1 nier heel goed te leven is, Niels van mij leeft vanaf zijn 1e levensjaar al met 1 nier, en hij is zo gezond als een Vos. Ik ben dus van de ene op de andere dag lotgenoot met met mijn oudste kind. Alleen hij weet niet beter, en zijn rechternier heeft de complete werking van zijn linkernier overgenomen. Bij mij is het nog de vraag wat mijn rechternier nog doet, maar daar gaan we in de toekomst wel achterkomen.

Zo zie je maar, gezondheid is zo belangrijk! Het word dus hoog tijd om drastische maatregelen te nemen, want ook ik zou best wel net zo oud als mijn 80 jarige moeder willen worden. Wat voor maatregelen dat gaan worden laat ik jullie wel weten. Maar dat ik tegelijkertijd door wil blijven gaan met genieten dat staat nog het hoogste op mijn lijstje!