Lisse, 29 December 2014
Het einde van 2014 is weer in het zicht, tijd om even stil te staan bij de leuke en minder leuke dingen die dit jaar mij brachten. Het was o.a. een jaar van verwerken voor mij. Verwerken dat autisme wel heel erfelijk is. Niet alleen van de kant van de vader van mijn kids maar ik heb het ook door gegeven. Een zwaar jaar, waar ook mooie dingen zijn gebeurd.
Niels die in 3,5 jaar zijn bachelor haalde en nu voor zijn master hard aan het studeren is. Hij heeft een lieve vriendin, en is gelukkig in het mooie Amsterdam. Esther is geboren om in de zorg te werken en doet het heel goed op school en ook op haar stageplekken is zij een natuurtalent. Zij volgt haar gevoel en dat zal haar ver brengen. Duidelijk een kind van haar moeder . Dit jaar is helemaal duidelijk geworden hoeveel wij op elkaar lijken, we hadden gekloond kunnen zijn. Zowel uiterlijk maar zeker innerlijk! Joris heeft de kans gekregen om een tussenjaar te doen in een klas met speciale jongeren. Zijn start daar was moeilijk, hij weet wel dat hij pdd-nos heeft maar ook hij moest verwerken wat dat eigenlijk betekend. Ik kan me dat zo goed voorstellen, het is niet niks om in de klas als 18 jarige geconfronteerd te worden met jongeren die uit hetzelfde hout zijn gesneden. Nu heeft hij gelukkig geaccepteerd dat hij net als die andere jongeren in zijn klas zijn beperkingen heeft maar nog belangrijker ook zijn mogelijkheden en bijzondere pluspunten. We hebben goede hoop dat de opleiding die hij volgend schooljaar wil gaan doen hem uiteindelijk brengt waar hij gelukkig van word. En dan hebben we Maaike nog. Zij doet extra haar best op school want als zij in 2016 haar examen haalt komt ze bij ons in Amsterdam wonen. Ze is een heerlijke puber met de bekende nukken en streken. Is gek van voetbal en groot fan van Ajax dus dat we bijna naast de Arena gaan wonen is wel kicken voor haar. Mijn kids hebben het heel goed gedaan in 2014 en dat maakt mij ook gelukkig.
Even terug naar de zomer. Een behoorlijke operatie kwam op mijn pad waarvan ik goed hersteld ben. 23 December was ik weer de pineut en belandde ik met een acuut ontstoken blindedarm op de operatietafel. Iedere dag voel ik me weer een stukkie beter, maar voor iemand die geen geduld heeft gaat het mij veel te langzaam en zou ik graag meer willen doen dan mijn lichaam mij nu toelaat. Maar komt goed, ben i.i.g. blij dat die eruit is, kan ik daar geen last meer van krijgen.
Ook onderzoeken naar wie en wat ik ben hebben dit jaar mijn pad gekruist en aan de hand van de uitslagen vielen voor mij alle puzzelstukjes in elkaar. Verwerking en opluchting volgde. Het is mij duidelijk geworden waarom de relatie met mijn moeder en diverse familieleden al vanaf mijn vroege jeugd tot op heden moeizaam of helemaal niet meer gaat. Waarom ik altijd wel “anders” was dan mijn broers en zus. Waarom zij mij niet begrepen terwijl de dingen die gebeurden zo logisch voor mij waren. Waarom ik de dingen deed en daarna pas ging nadenken. Waarom ik mijn eigen weg wilde volgen en niet als een schaap achter de kudde aanliep en lak had aan wat “men” er van dacht. Maar ook waarom ik zowel als kind, als volwassene, al die jaren zo onzeker ben geweest. Ik verbloemde die onzekerheid met een grote mond en “ik durf alles houding” En zo kan ik nog veel meer opnoemen. Veel dingen heb ik mezelf door soms harde maar ook mooie levenservaringen aan- en afgeleerd. Ik voldoe aan alle symptonen van een ADHD’er en heb deze diagnose gekregen. Ik heb best wel getwijfeld of ik dit aan de grote klok zou hangen. Maar als ik hier schrijf over het autisme van mijn ex en van mijn kids, dan vind ik dat ikzelf ook met de billen bloot moet. Het is immers niet iets om je voor te schamen. En daarbij, ik ben en blijf dezelfde Mirjam. En zoals ik nu over mezelf denk, ben ik best te pruimen en mensen die daar anders over denken…prima!
En dan was 2014 ook het jaar van beslissingen en aankomende veranderingen. De beslissing van Rich en mij om te gaan verkassen naar de stad waar Rich is opgegroeid en waar we samen oud willen worden…Amsterdam!!!
2015 gaat voor ons een jaar van verhuizen worden.
Een jaar waar we geen voorspelling van kunnen doen maar waarin we hopen dat de kids de dingen kunnen en mogen doen waar zij gelukkig van worden. Dat gezondheid bij hen maar ook bij ons de boventoon voert ( ben ook wel klaar met dat geprik en snijden in mijn goddelijke lichaam!) De liefde heeft ook in 2014 overheerst en ik ben ervan overtuigd dat dat in 2015 zeker niet minder zal zijn. En humor staat in 2015 hoog op mijn lijstje. Ik hoop in 2015 nog meer te kunnen lachen en genieten van de mooie dingen die op op mijn pad gaan komen. Voornemens…? Het enige wat ik mij voorneem is om me niks voor te nemen. En iedereen, die het tot het einde van mijn overzicht heeft weten te brengen, wens ik een heel mooi, gezond, humor- en liefdevol 2015 toe! Accepteer dat iedereen uniek is en recht heeft om zichzelf te zijn. Als je je daar niet druk over maakt heb je ook meer tijd om te genieten van de mooie dingen die het leven in 2015 jou biedt.
Liefs
Mirjam Meintjens
[GARD]